Bloggean ibiltzen zaretenen artean, askok jada ezagutuko nauzue, Donostiako Haur Hezkuntzako ikaskideek batik bat. Naiz eta aurretik ezagutu edo ez, gaur, ezer baino lehen, niri buruz zertxobait jakin dezazuen, nire burua aurkeztuko dizuet. Ondoren, orain arte blog honetan burututako praktikei buruzko azalpenei nire iritzia gehituko diet; adibidez, ikusitakoaren inguruan zer den gehien gustatu zaidana, zer gutxien.; zer gauzak arreta deitu didaten, etab. Eta bukatzeko, praktikei buruzko iritzi sakon bat irakurri ahal izango duzue.
Ni Myriam Gonzalez naiz, Donostiako unibertsitateko Haur Hezkuntzako ikasle bat hain zuzen ere.Bizi naizen herriak Beasain du izena, eta bertan bizi izan naiz orain arte, 21 urte hain zuzen ere. Unibertsitatean sartu aurretik, goi mailako heziketa ziklo bat burutu nuen, orain bezala Haur Hezkuntzakoa ere, eta unibertsitatera ogibide honetako oinarri batekin etorri nintzela esan behar dut. Bigarren mailan nago, eta hori dela eta, teoriaz aparte, praktika egiteko ere aukera izan dut. Praktika- aldia, hilabete bat iraun du, eta nik aukeratutako ikastetxea Goierri inguruko herri bat da, zehazki Ordiziako Jakintza Ikastetxea; bertako eskolan, lau urteko 21 haurrekin egon naiz, baita irakasle zoragarri batekin ere.
Dakizuen bezala, lehenengo praktika- aldian gauza askok arreta deitzen dizu, ikastetxe ezezagun batetara joaten zarelako eta bertako jendea, irakasleak, ingurunea, metodologia, etab. ezagutzen ez dituzulako; orain arte, ikaslearen paperean egon zara eta ez irakaslearenean ordea, beraz, gaur egun arte, gure ikuspuntua ikaslearen aldekoa izan da. Eta gaur, honetaz guztietaz hitz egingo dizuet, zehazki, aipatutako ikastetxe berri horretan ikusitakoaren inguruko iritziaz.
Ondorengo lerroetan ikastetxean ikusitako guztiaren inguruko iritzia emango dizuet. Alde batetik, Asko gustatu zaidan eta oso egokia iruditu zaidan gauzetariko bat taldekatzeko irizpidea izan da, izan ere, antolakuntza bat dago esertzeko orduan, erabili behar diren gauzak mahaira eraman behar direnean eta baita zenbait ekintza burutzeko orduan, taldeak jada osatuta daude eta.Gainera, gelan ikusi ahal dudanez, teknika hau oso positiboa da, haurrek oso ondo eramaten dute eta hori argi eta garbi ikusi dut haurrek arduraduna izatea ea noiz tokatzen zaien galdetzen zuten bakoitzean.Beraz, taldekatzeko modu hau ezin hobeagoa iruditu zaidala esan behar dut!.
Beste aldetik, txoko txuriaren metodoa asko harritu nau, oso txoko polita eta beharrezkoa iruditzen zait. Gelan egon naizen hilabetean bere garrantziaz ohartu naiz, eta garrantziaz aparte, txoko honekin lortu nahi den helburua azkenean lortzen dela ere konturatu naiz. Orduan, argi eta garbi ikusten dugu txoko hau ezinbestekoa dela, gaian azaltzen diren zenbait gauza ikasteko oso lagungarria delako, eta gainera, haurrei gaiarekin lotuta dauden gauza errealak ikustea ilusioa egiten dielako.
Horietaz aparte, ikaragarri gustatu zaidana psikomotrizitate gela izan da. Gela honetan material ugari daukate edozein gauzatan jolasteko, eta gainera, sekulako espazio zabala dute edozein mugimendu edo jolas ahal izateko. Pilotaz beteriko igerilekua ere harritzekoa da, handia izateaz gain, pilota asko ditu barnean.Eta gutxi balitz, materiala oso ondo zainduta eta antolatuta daukate, gauza bakoitza, erabili ondoren, bere kaxan sartzen delarik.
Inoiz ahaztuko ez dudana Pintto da. Pintto, gogoratzen bazarete, nire gelan zegoen maskota zen.Oso erabilgarria da, egunero erabiltzen genuen idazteko orduan, bera baita umeei idazten laguntzen eta irakasten diena. Bere marra horizontalak, bertikalak, diagonalak eta isatsaren formak izen bana dute, eta horrela gidatzen dira haurrak idazteko orduan.
Arreta deitu zidan beste gauza bat arduradunak egiten zuena zen. Hiru egunetan eginbehar batzuk zituen, eta beraz, hiru egun horietan protagonista zen. Konturatu izan naiz, haurrak arduradunak izateko irriketan daudela, eta unea iristen denean urduri daudela, baina hala ere, ahal duten hobekien egiten saiatzen dira. Azkenean, haur guztiak betetzen dute arduradunaren lana, zerrenda bukatu arte jarraitzen da eta gero, berriro ere hasieratik zenbatzen da.
Informazio eta komunikaziozko arloari dagokionez, ez dute ni pentsatzen nuen bezain beste erabiltzen, baina egia da eguneroko lehen orduan gelan bertan dagoen ordenagailuan txandaka ibiltzen direla. Ordenagailu gelara astean behin joaten dira, horregatik esaten dut berez ez dituztela asko erabiltzen. Materialaren aldetik, hardware eta softwarea erabiltzen dituzte; hau da, alde batetik ordenagailua erabiltzen dute, baina bestetik ere, programak, jolasak, ipuinak, etab. erabiltzen dituzte.Internetaren erabilpenari buruz, irakasleek bakarrik erabili dezaketela esan behar dut, eta hau oso egokia iruditzen zait, izan ere, haurrek ez dute lau urte baino.
Alde negatiboan ez dut gauza bat baino ikusi, eta hori psikomotrizitateko orduan izan da. Harresiaren uneari buruz ari naiz. Ez dut une hau bizitzeko aukerarik izan, bertako irakasleak ez dute egiten eta… Gainera haurrei asko gustatuko zitzaien harresia botatzearena.
Hau guztia esan ondoren ikusi dezakezue gauza negatiboak baino, positiboagoak gehiago izan direla. Goran aipatutakoak ez dira gustatu zaizkidan bakarrak, gehiago daude, baina ez nuke inoiz bukatuko…eta horregatik garrantzitsuenak ipini dizkizuet.
Gainera, horiek guztiak birgogoratu ondoren, ondorio bezala iritzi batzuk etorri zaizkit burura, besteak beste, asko ikasi dut eskolan egondako asteetan; ez naiz inoiz gaizki sentitu, haurrak lehen momentutik oso ondo hartu baininduten; oso maitatuta sentitu izan naiz, eta maitasuna nik haurrei ere adierazi dietela esan behar dut; egoera desberdinetan zer jarrera hartzea egokia den ikasi dut; inprobisatzen jakiteak haurrei irakasteko eta zerbait ulertzen laguntzeko zein garrantzia duen ikusi eta ikasi izan dut; haurrek txandak errespetatzeko eta materiala denok erabiltzeko dela jakiteko, mugak jartzen jakitea beharrezkoa dela ikasi dut; irakasteko orduan motibazioa ezinbestekoa dela ere ohartu izan naiz; etab. Horrenbestez, blog honetako etiketa batean praktikak bukatu arteko hausnarketa batzuk ditut, non, nire sentsazioak, esperientziak, ikasitako gauza asko, etab. biltzen ditudan.
Bukatzeko, esperientziarik nabarmenena eta ahaztezinena izateko aukera izan dudala azpimarratu behar dut. Eskerrak eman nahi diet bai nire 21 haurrei, irakasleari eta baita ikastetxe osoa osatzen dutenei ere! BIHOTZ- BIHOTZEZ… ESKERRIK ASKO!
No hay comentarios:
Publicar un comentario